موفق نشدم در حرکت بزرگ و انقلابی راهپیمایی اربعین شرکت کنم، اما خداحافظی فرزندان و دوستان و عاشقان سیدالشهدا(ع) را که برای سفر به عراق دیدم، مشتاق شدم چند جمله ای در این رابطه بنویسم.

راهپیمایی اربعین را از سه زاویه می شود تحلیل کرد.

منظر اول آثار فردی این راهپیمایی است. کسانی که یکبار در این راهپیمایی شرکت کردند بدون شک سال‌های بعد نیز با انگیزه‌ای چندین برابر برای شرکت در این مراسم خود را آماده کردند. آثار فردی این مراسم به اندازه کافی روشن است. همین اندازه که امام صادق (ع) فرمود کسی که یک قدم در راه زیارت حرم امام حسین(ع) بردارد اگر پیاده رود؛ خداوند منّان به هر قدمى که برمى‏ دارد یک حسنه برایش نوشته و یک گناه از او محو مى‏ فرماید؛ تا زمانى که اراده مراجعت نماید در این وقت فرشته‏ اى نزد او آمده و مى‏ گوید: رسول خدا(صلی الله علیه و آله) به تو سلام می رساند و خطاب به تو مى ‏فرماید: از ابتدا عمل را شروع کن، تمام گناهان گذشته‌ات آمرزیده شد.

اما منظر دوم آثار اجتماعی این حرکت میلیونی است. راهپیمایی اربعین حسینی در عراق نمایش یک سبک زندگی اخلاقی و دینی است. محبت زوار به یکدیگر با محوریت اهل بیت(ع) زیباترین و بالاترین سرمایه اجتماعی است که می‌تواند تمدن ساز باشد.

و منظر سوم اثر سیاسی و انقلابی این حرکت بزرگ شیعی است. راهپیمایی این ایام، نمایش اقتدار جهان اسلام و مانور تمام عیار ظلم ستیزی است. دین حقیقی و اسلام واقعی در همین مانور شیعی به جهانیان ارائه می شود؛ از این جهت باید قدر دانست.

لازم است هرکاری از دستمان برمی آید انجام دهیم. بهترین اقدام، شرکت در این راهپیمایی و خدمت به زوار است. اما اگر به هر دلیل نشد باب خدمت بسته نیست. الحمدالله مناظر تماشایی و دیدنی در این راه بسیار است و همه شان جلوه توحیدی دارند؛

ذره ای نیست که خورشید نمایی نکند/ گرد راهت چقدر آینه اندوخته است ...

در انتقال فرهنگ این حرکت عظیم شیعی به هراندازه که می توانیم کمک کنیم که انشاالله این پرچم عاشورایی و بیرق حسینی تا ظهور انقلاب مهدوی در اهتزاز بماند و روز به روز تقویت شود.